-
1 bunt
сущ.• бунт• восстание• мятеж* * *♂, Р. \buntu 1. бунт; мятеж;2. протест; duch \buntu бунтарство+2. sprzeciw, protest
* * *м, Р buntu1) бунт; мяте́ж2) проте́стduch buntu — бунта́рство
Syn:
См. также в других словарях:
bunt — m IV, D. u, Ms. buntncie; lm M. y 1. «protestacyjne, często spontaniczne wystąpienie przeciwko władzy» Krwawy, otwarty bunt. Ognisko, płomień, zarzewie buntu. Podnieść, wzniecić, stłumić, ugasić bunt. Zerwać się, porwać się do buntu. Wzywać,… … Słownik języka polskiego
buntowniczy — «skłonny, skory do buntu, podniecający do buntu; buntujący się» Duch buntowniczy. Pieśń buntownicza. Przyjąć postawę buntowniczą … Słownik języka polskiego
